Wat ik mij wens, is niet te koop. Ellen Baer

Fragment uit het boek:

‘Ik probeer mezelf te herpakken, maar het voelt alsof ik tegen de grond ben geslagen en slechts met moeite overeind kan krabbelen. Ik heb regelmatig het gevoel dat ik moet huilen, maar na zondagavond zijn er geen tranen meer tevoorschijn gekomen. Soms grijpt de angst me naar de keel: wat nou als het nooit gaat lukken? Zal er dan nooit een kind mij ‘mama’ noemen? Op school stond alweer een prachtig ge­boor­te­kaartje op de tafel in de per­so­neels­kamer. Twee aan­kon­digingen van een zwangerschap zag ik op Facebook voor­bij­komen en op mijn werk lopen de collega’s met bolle buiken af en aan. Het is con­fron­terend zoals ik voort­durend met mijn neus op de feiten wordt gedrukt: zij wel, wij niet. Ik kan dat niet negeren, ik kan mijn eigen gemis en verlangen niet uitzetten, het lukt niet om er niet aan te denken. Onze kinderwens is voortdurend aanwezig en beheerst mijn gedachten en mijn dromen. Hoe lang gaat het nog duren voordat wij een kleintje in onze armen kunnen houden? Hoe lang gaat dit eindeloze proberen nog door? Als ik de garantie kreeg dat ik aan het eind van de rit hoe dan ook ‘beloond’ zou worden met een kindje, dan zou ik er alles voor willen doorstaan. Dan zou het eenvoudiger zijn om geduld te hebben en mezelf na iedere teleurstelling te herpakken. Dan kan ik wel vol goede moed doorgaan, al wacht me een volgende berg die ik moet beklimmen of een volgend diep dal waar ik doorheen moet. Maar die zekerheid – dat het zin heeft wat we doen – kan niemand me geven. En dat maakt het doodeng. Wat als ik dit allemaal jarenlang doorsta, zonder het eindresultaat waar ik zo van droom?’